میدونم دلت گرفته من برات سنگ صبورم،چی شده تنها

نشستی مثل تو از همه دورم،واسه من زندگی سرده

نکنه تو هم غریبی،کاش میشد اشکاتو پاک کرد،بمیرم

تو هم بریدی،نازنین خدا بزرگه غم رو از خودت جدا

کن،ما که تنها نمی مونیم،آفرین اخماتو وا کن

     کی با اشکای تو یه اسمون ستاره ساخت

              کی بود که به نگاه تو دلش رو عاشقونه باخت

                            کی بود که با نگاه تو

                         خواب و خیال عشق و دید

                کی بود که واسه تو از همه دنیا دل برید

                          نگو کی بود کجایی بود

                          اون که برات دیوونه بود

             رو خط به خط زندگیش از عشق تو نشونه بود

                      من بودم اون که دلش رو ساده

                              به پای تو گذاشت

             اون که واسش بودن تو به غیر غم چیزی نداشت

                 من بودم اون که دل اخر عشق تو رو خوند

             اون که به جای عاشقی حسرتشو به دل نشوند

                  حسرت دوست داشتن تو همیشگی بود

با قامتی شکسته

با نگاهی مات و خسته

سرشو برده تو شونش

یه نفر تنها نشسته

توی تنهاییش یه درده

جای پای قلبی سرده

گل سرخی بوده اما

دیگه پژمرده و زرده

فارغ از دیروز و فرداش

غرقه توی دریای درداش

حسرتش یه عشق نابه

که وفا کنه به عهداش

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم

با اشک تمام کوچه ها را تر کردم

وقتی که شکست بغض تنهایی من

وابستگی ام را به تو باور کردم

عشق من تو با حرفات قلبمو بد شکستی

خوب به قولو قرارامون چشماتو ساده بستی

حالا که میخوای بری اینه حرفه اخرم

 که من هنوز دوست دارم

چرا نمیشه باورت؟

 نفرینت نمیکنم این مرام عاشقاست

 ولی تا چشمام به دنیاهست چشم به راهتم

درد هرکس را طبیبی داده ای
رنج هرکس را نصیبی داده ای 
ای خدا آخر طبیب من کجاست
مردم از حسرت نصیب من کجاست
گه ندا آمد که ای شوریده حال
هرچه می خواهی در این درگه بنال
کار لیلی نیست آن کار من است
حسن خوبان عکس رخسار من است

دست تو رو شد ز پیش قلب ناشادم برو                دیگر از تو دل گسستم قبل فریادم برو

حیف آن عمری من پای دورنگی دادمت                کی توان جبران عمر رفته بر بادم برو

کاش هرگز لحظه ی دیدار تو بینا نبود                   این دو چشم خسته از اشکان مازادم برو

گفته بودند تا جوانی عاشقی می بایدت               کاش هرگز این سخنها را نمی خواندم برو

کاش با رفتن ز درد غصه ها کم می شدم             گرچه سختی دارد اما باز آزادم برو

به چه میخندی تو؟

به مفهوم غم انگیز جدایی؟

به چه چیز؟

به شکست دل من یا به پیروزی خویش؟

به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد؟

یا به افسونگر چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد؟

به چه میخندی تو؟

به دل ساده من میخندی که دگر تابه ابد نیز به فکر خود نیست؟

خنده دار است بخند ..